„Prawdziwą teologią, która przetrwa każdą próbę, tą, w której jest święta moc i która budzi w ludziach tęsknotę za Bogiem, jest tylko teologia świętych! Oni znają Boga!  A jeśli nie jest się świętym? Nic po takim teologu nie zostanie.” (dr W. Łaszewski).

A w sztuce sakralnej, czy nie powinno być podobnie? Czy ta myśl nie jest kluczem do tego, by pozostawić po sobie ŚLAD żmudnej, rękodzielniczej twórczości? Pomoc przychodzi prosto z nieba. Należy odkryć perłę Fatimy i na nowo wydobyć życzenia Matki Boga i Jego samego.

Jeśli w uniżeniu przyjmiemy całym sercem prośby Maryi z 1917 roku i wprowadzimy w życie, wtedy zostaniemy duchowo przeniesieni do środowiska łaski. Doświadczymy przemiany naszego życia, a przyjęta Ewangelia nabierze mocy. Łaska będzie naszym wszechobecnym krajobrazem. Czy nie tak właśnie było w życiu pastuszków fatimskich? Dla nich wszystko było łaską  – nawet cierpienie, nawet śmierć. Oni zamieszkali w świetle, którym był Bóg. Rozpoczęli rewolucję, która w nich samych dokonała już najważniejszego z przewrotów: z grzeszników uczyniła świętych.

Pamiętamy o trzech pastuszkach z Fatimy. Na witrażu są jednak dwie osoby. To ty i ja. Obok nasi Aniołowie Stróżowie. W uniżeniu wchodzimy w tajemnicę morza łaski, nad którym unosi się rozświetlona w Bożym świetle, Święta Rodzina.

Wkrótce będzie można taki witraż zamówić. Mam też nadzieję zaprezentować kilka książek Wincentego Łaszewskiego, by nasza Królowa była bardziej znana i kochana. Zapraszam.